۶۵ عکس استوری و متن شهادت حضرت رقیه (س) با کیفیت عالی و سایز مناسب
در این نوشته از دلبرانه می خواهیم تعداد زیادی عکس استوری شهادت حضرت رقیه (س) همراه متن های زیبا خدمت شما ارائه نماییم
چنانچه قصد دارید به مناسبت شهادت دردانه سه ساله امام حسین (ع) حضرت رقیه (س) مطلبی را در فضای مجازی منتشر نمایید پیشنهاد می کنیم تا انتها با ما همراه باشید
در ادامه مجموعه ای از تصاویر و عکس نوشته های با کیفیت همراه اشعار و متن های زیبا برای شما آماده و جمع آوری کرده ایم
۶۵ عکس استوری و متن شهادت حضرت رقیه (س) با کیفیت عالی و سایز مناسب
در شام نوری می‌درخشد
پروانه کوچکی هم در خرابه‌های شام دلتنگ نور میشود
در روز پنجم ماه صفر سال ۶۱ ه حضرت رقیه مظلومانه به شهادت رسید. نام شریفش «رقیه» ، «فاطمه» و «زینب» است
پدرشان مولانا الشهید اباعبدالله الحسین (ع) و مادرشان ام اسحاق است
ولادت آن حضرت در مدینه بود و در سن سه سالگى یا بیشتر در محرم ۶۱ هجرى با پدر بزرگوارش به کربلا آمد
قبل و بعد از روز عاشورا بارها مورد تفقد و دلجویى اباعبدالله (ع) قرار گرفت تا آنجا که به خواهرش حضرت زینب (ع) در مورد او سفارش فرمود
بعد از شهادت امام حسین (ع) و اهل بیت و اصحاب، همراه با اسرا به کوفه و شام برده شد و در مسیر چهل منزل راه شام رنج‌هاى فراوانى دید
در شام بعد از دیدن سر نورانى پدر با پیشانى شکسته در خرابه ، آنقدر ناله زد و گریست تا به ملکوت اعلا پیوست و بدن شریف آن حضرت را شبانه دفن کردند
منبع : کرب و بلا
چه سازم من به حال زارم عمه
از آن سیلی ببین بـیـمارم عمه
بگـو با بچـه‌هـای شهـر طعـنه
که من بابای خوبی دارم عمه
دلم بی‌تـاب می‌بـیـنم پـدر جان
تو را نایـاب می‌بـینم پدر جان
بـرای دیــدن قــدری نــوازش
تو را در خواب می‌بینم پدرجان
چرا خون، هر دو لبهای تو بسته؟
و خاکستر به موهایت نشسته؟
کجا بودی پدر که غرق خونی؟
بگو پیشانی‌ات را کی شکسته؟
رقـیـه عـالـمی بـاشـد گـدایـش
تمامِ عـمـر من گـردد فـدایـش
خدا قـسمت کنی روزی ببـیـنم
ضریح کوچک اما با صفایش
به قـربان سرت ای نـور دیـده
یـتـیـمی همچو من عـالـم ندیده
سر و خاکستر و لب های خونی
بگـو بابا سرت را کی بـریده
بر طاق جنان حک شده سیمای رقیه
خـورشـید اسـیـر رخ زیـبای رقـیـه
مهـتاب که شب هـا دل عـالـم بـربـاید
یـک نـور ز رخـسار دل آرای رقـیه
قدری مرا به سوز غـمت استحاله کن
این ظـرف بی‌عـیار دلـم را پـیـاله کن
ما را دخـیل چـادر پـاک سه ساله کن
اصلا به دست کوچک و گرمش حواله کن
در خرابه دختری نشسته گریه می‌کند
دلشکسته، دست بسته، خسته گریه می‌کند
باز، این چه شورش است دشت را که بعد تو
کـوه هم نماز را نـشـسته گریه می‌کند
تـاب دیـدن کـبـودی دوباره را نداشت
آسـمان که با دل شکـسته گریه می‌کند
این میان دل من است شرمگین و روسیاه
در عزای بیعتی که بسته گریه می‌کند!
تازیـانه‌ها غـلاف میشود، زنی هنوز
بر مزار کودکی نشـسـته گریه می‌کند
بر نیـزه‌هـا از دور می‌دیـدم سرت را
بابا! تو هم دیدی دو چشم دخترت را؟
چـشـمانـم از داغ تـو شد بـاغ شـقـایق
در خون رها وقتی که دیدم پیکرت را
ای کاش جای آن همه شمشیر و نیـزه
یک بار میشد من ببوسم حنجرت را
بـابـا تو که گـفـتی به ما از گوشـواره
هـمراه خود بردی چرا انگـشـترت را
یـک روز بــودم یــاس بـاغ آرزویـت
حـالا بـیـا با خـود بـبـر نـیـلـوفـرت را
در عمر کمش آینۀ حضرت زهراست
این گونه شـباهـت غـم بـابـای رقـیه
با این که غم کرب‌و‌بلا سخت گران است
سنگین‌تر از آن ناله و غم‌های رقیه
امان از دختری که خسته باشد
و قلب کوچکش بشکسته باشد
امان از دخـتـری، کنج خرابه
سری بر دامنش بنـشسته باشد
روزگاری که بی تو سر میشد
دشمنِ خـیره، خیـره تر میشد
هر کجا قصد ضربه بر من داشت
عـمـه ام زودتـر سـپــر میشد
امشب خـدا دعـای مرا مستجاب کرد
بـابـا مـرا برای خـودش انتخـاب کرد
من که تـوان پـا شدن از جـا نـداشـتـم
خیرش قبول عـمه دوباره ثـواب کرد
به سنگ قبر منِ بی گناه بنویسید
اسیر سلسله را تازیانه لازم نیست
تغییر طرح صورت من بی دلیل نیست
از بس شبــیه فاطمه بودم نظر شــدم
سعی کردم آنچه تو میخواستی باشم پدر
تا بگویی دختری شبیه مادر داشتم
گریه کردن به رقیه صله ام را دادند
اربعین پای پیاده حرم اربابم
خواستم ناز کنم دست کشی تا به سرم
دیدم این موی چنین سوخته نازی دارد
درشـام ، شـام دخـتـر تو تـازیـانـه بود
عـمه تمام خرج سفـر را حساب کرد
زجری که من کشیده‌ام از دشمنت پدر
عکسی کبود از رخ دردانه قاب کرد
من آن شمعم که آتش، بس که آبم کرده خاموشم
همه کردند غیر از چند پروانه، فراموشم
اگر بیمار شد کس، گل برایش می‌برند و من
به جای دسته گل باشد سر بابا در آغوشم
شام غم هاى من غمزده را آخـر نیست
لاله‌اى همچو تن خونى من پرپر نیست
گوشه پلک گشا صورت من خوب ببین
شک نکن دختر تو پیر شده مادر نیست
این لاله ای که بر سر مویش گره زدند
سوغات کوفه است ، به جای گل سر است
دل درحرمش سجده کنان حلقه به گوش است
چون منـتـظرِ بخـشـش فردای رقیه
گر هر دو جهان ابر شود اشک بریزد
یک قـطـره ز هـر آبـلـۀ پـای رقـیـه
با ذره تربتی ز غبارهای چادرت
از گوشه خرابه مرا کربلا بده
امشب کرم رقیه را می بینیم
خیر قدم رقیه را می بینیم
این حرف تمام عاشقان است حسین
پس کی حرم رقیه را می بینیم ?
انا سائلکم یا رقیه (س)
به روی نیلی و موی سفید دقت کن
بگو شبیه که هستم پدر، اگر گفتی ؟
میکُشد بابا مرا چشم ترت از یک طرف
دیدن موی پر از خاکسترت از یک طرف
خشکی لبهات از یک سو مرا بیچاره کرد
نا مرتب بودن موی سرت از یک طرف
از نیمه شب گذشته و خوابش نبرده بود
آن کودکی که از غـم او سالخورده بود
در گـوشـۀ خـرابـه، به جـای سـتـاره‌هـا
تا صبح، زخم‌های تنش را، شـمرده بود
هرگز مگو رقیه (س) بود خردسال و طفل
بی بی قبول توبه حوا و آدم (ع) است
چند روزی است غمی سخت دلم را برده
هاتفی داد ندا : پنج صفر نزدیک است
« حدیث خواب و سر و بوسه » ، ابتدایش بود
تو فکر میکنی این « روضه » ، انتها دارد ؟
میشود بابا حسین و میشود مادر رباب
سینه زن ها را به این صورت برادر ساختند
اگر گیرد ز مهرش عالمی دست
اگر پیر جهاد و خرد سال هست
اگر درس ولایت می دهد پس
چو دخت حضرت خون خدا هست
گلچین ز بوستانش گل نه، شکوفه چیده
ارث از مدینه باشد این قامت خمیده
دختر همیشه جایش،آغوش گرم باباست
کس روی دست دختر، راس پدر ندیده
سه ساله کودک و این اوج عزت
مدال مرحبا دارد رقیه
پدر بر چهره او یک دم نظر کن
رخ زهرا نما دارد رقیه
امان از دختری که خسته باشد
و قلب کوچکش بشکسته باشد
امان از دخـتـری، کنج خرابه
سری بر دامنش بنـشسته باشد
با یتیمی من این حرمله شوخی کرده
من چه مقدار مگر حوصله دارم بابا
عمه‌ام نیز شبی رو به نجف کرده و گفت
من دلی سوخته از حرمله دارم بابا
صد حیف نشد بماند و رشد کند
می ماند اگر زینب کبری می شد
سلام من به رقیه ، به خاندان کریمش
به گوشواره و زلف و ، به اجتهاد رفیعش
سلام من به رقیه ، به شام و کنج خرابه
به دست و بال عمویش، به تشنگی حبیبش
عمه بیا گمشده پیدا شده
کنج خرابه شب یلدا شده
عمه بیا کنج خرابه ببین
دخترکی مهمون بابا شده
امشب رقیه فهمید بابا دوبخش دارد
بخشی به روی نیزه بخشی به خاک صحرا
مخواه دخترک از تو بی خبر باشد
بدون من به سفر میروی پدر، باشد
قبول، بازی گنجشک پر که یادت هست
به شرط آنکه به جایش، رقیه پر باشد
هر کس نگـذارم به دلـم پای گذارد
زیرا که حـریـم دلِ من جـای رقـیه
او راه رود اهلِ حـرم مستِ نظاره
اشـکِ پـدرش از قـد و بـالای رقـیـه
از شام رسیده زائر کوی توام
برخیز و ببین که زنده از بوی توام
از طفل سه ساله ات مپرس از خواهر
تا حشر خجالت زده روی توام
در دشت چو لاله ای رقیه
با اشک چو ژاله ای رقیه
گر نام تو را ساده بخوانم
زهرای سه ساله ای رقیه
یک رقیه جان از آن لب ها برایم خرج کن
محفل انس مرا آیات قرآنی بس است
ای که از بوی طعام خانه ها خوابت نبرد
مادرم نذر تو را هر وقت “هم زد” گریه کرد
خشت های این خرابه سنگ غسلش می شود
یک نفر باید دوباره غسل یک زهرا کند
از گیسوان خاکی ام تا که ببافی
یک چیزهایی مانده اما آنقدر نه . . .
بابا شما چیزی نپرس از گوشواره
من هم از انگشتر نمی گیرم سراغی
زن غساله چه میدید که با خود می گفت :
مـادرت کـاش به جای تـو پـسـر می آورد
می آیم با شمیم زخم لاله
به دستم خون اوراق سه ساله
چهل بار از کتابی سرخ خواندم
مصیبت نامه ی یاس سه ساله
یک لحظه یادم رفت اسم من رقیه است
سیلی که خوردم عمه را هم تار دیدم
احساس کردم صورتم آتش گرفته است
خود را میان یک در ودیوار دیدم
بابا ببین چه کردند با شبه مادر تو
از دست رفته حالا چشمان دختر تو
در نام رقیه، فاطمه پنهان است
از این دو یکی جان و یکی جانان است
در روی کبود این دو پیداست خدا
آیینه بزرگ و کوچکش یکسان است
خاک قدمِ رقیه باشی عشق است
زیر علمِ رقیه باشی عشق است
با مهدی صاحب الزمان از ره لطف
یک شب حرم رقیه باشی عشق است
سه ساله کودک و این اوج عزت
مدال مرحبا دارد رقیه
پدر بر چهره او یک دم نظر کن
رخ زهرا نما دارد رقیه
یارب به کوه طور نرفتیم ، چون تو را
در روضه رقیه ملاقات کرده ایم
دستان کوچکش که ضریح اجابت است
دل بسته بر کرامت او چشم سائلش
یک لحظه دید عمه مرا ، اشکباره شد
داغ مدینه در دل زارش دوباره شد
نامرد سیلی اش دو هدف داشت همزمان
هم گوشواره رفت ، هم گوش پاره شد
می آیم با شمیم زخم لاله
به دستم خون اوراق سه ساله
چهل بار از کتابی سرخ خواندم
مصیبت نامه یاس سه ساله
ای داغ غمت لاله به باغ دل ما
نام تو رقیّه جان، چراغ دل ما
دلسوختگان غم خود را دریاب
بگذار تو مرهمی به داغ دل ما
خشت های این خرابه سنگ غسلش می شود
یک نفر باید دوباره غسل یک زهرا کند
