متن و شعر اربعین حسینی | مجموعه اشعار کوتاه و بلند درباره ی اربعین حسینی
حالا که به اربعین حسینی رسیده ایم دلهایمان بیش از قبل در حسرت زیارت ضریح شش گوشه اباعبدالله (ع) میسوزد
به این مناسبت در دلبرانه مجموعه کاملی از اشعار کوتاه و بلند با موضوع اربعین و عزاداری امام حسین (ع) گرد آوری شده است
که در ادامه تقدیم حضور شما میشود
به امید آنکه بپذیرید و دوست داشته باشید
متن و شعر اربعین حسینی | مجموعه اشعار کوتاه و بلند درباره ی اربعین حسینی
| بنازم آنکه دایم گفتگوی کربلا دارد | دلی چون جابر اندر جستجوی کربلا دارد |
| دلش چون کربلا کوی حسین است و نمی داند | که همچون دوردستان آروزی کربلا دارد |
| به یاد کاروان اربعینی با گریه می گوید | به هر جا هست زینب رو به سوی کربلا دارد |
| اگر چه برده از این سر زمین آخر دلی پرخون | ولی دلبستگی از جان به کوی کربلا دارد |
| به یاد آن لب تشنه هنوز این عاشق خسته | به کف جامی لبالب از سبوی کربلا دارد |
| اگر دست قضا مانع شد از رفتن به پابوسش | همی بوسیم خاکی را که بوی کربلا دارد… |
──────── • ✤ • ────────
| آنچه درسوگ تو ای پاک تر از پاک گذشت | نتوان گفت که هر لحظه، چه غمناک گذشت |
| چشم تاریخ در آن حادثه تلخ چه دید | که زمان مویه کنان از گذر خاک گذشت |
| سرخوشید بر آن نیزه خونین می گفت | که چه ها بر سر آن پیکر صد چاک گذشت |
| جلوه روح خدا در افق خون تو دید | آنکه با پای دل از قبله ادراک گذشت |
| مرگ هرگز به حریم حرمت راه نیافت | هر کجا دید نشانی ز تو چالاک گذشت |
| حرّ آزاده شد از چشمه مهرت سیراب | که به میدان عطش پاک شد و پاک گذشت |
| آب شرمنده ایثار علمدار تو شد | که چرا تشنه از او این همه بی باک گذشت |
| بر تو بستند اگر آب، سواران عرب | دشت دریا شد و آب از سر افلاک گذشت |
| با حدیثی که ملائک ز ازل آوردند | سخن از قصه عشق تو زلولاک گذشت |
──────── • ✤ • ────────
| اربعین آمد و اشگم ز بصر می آید | گوییا زینب محزون ز سفر می آید |
| باز در کرب و بلا شیون و شینی برپاست | کز اسیران ره شام خبر می آید |
──────── • ✤ • ────────
| آنچه از من خواستی با کاروان آورده ام | یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده ام |
| از در و دیوار عالم فتنه می بارید و من | بی پناهان را بدین دارالامان آورده ام |
| اندرین ره از جرس هم بانگ یاری برنخاست | کاروان را تا بدین جا با فغان آورده ام |
| تا نگویی زین سفر با دست خالی آمدم | یک جهان درد و غم و سوز نهان آورده ام |
| قصه ویرانه شام ار نپرسی خوش تر است | چون از آن گلزار، پیغام خزان آورده ام |
| دیده بودم تشنگی از دل قرارت برده بود | ازبرایت دامنی اشک روان آورده ام |
| تا به دشت نینوا بهرت عزاداری کنم | یک نیستان ناله و آه و فغان آورده ام |
| تا نثارت سازم و گردم بلا گردان تو | در کف خود از برایت نقد جان آورده ام |
| تا دل مهرآفرینت را نرنجانم ز درد | گوشه ای از درد دل را بر زبان آورده ام |
──────── • ✤ • ────────
| ما را که غیر داغ غمت برجبین نبود | نگذشت لحظه یی که دل ما غمین نبود |
| هرچند آسمان به صبوری چو ما ندید | ما را غمی نبود که اندر کمین نبود |
| راهی اگر نداشت به آزادی و امید | رنج اسارت، این همه شورآفرین نبود |
| ای آفتاب محمل زینب کسی چو من | از خرمن زیارت تو خوشه چین نبود |
| تقدیر با سر تو مرا همسفر نبود | در این سفر، مقدّر من غیر ازین نبود |
| گر از نگاه گرم تو آتش نمی گرفت | در شام و کوفه، خطبه من آتشین نبود |
| در حیرتم که بی تو چرا زنده ام | عهدی که با تو بستم از اول، چنین نبود |
| ده روزه فراق تو عمری به ما گذشت | یک عمر بود هجر تو، یک اربعین نبود |
──────── • ✤ • ────────
| ساربانا ز اشتران بگشای بار | لحظه ای ما را به حال خود گذار |
| اینکه بینی سرزمین کربلاست | خاک او آغشته با خون خداست |
| در حریم قدسی صحرای دوست | بشنو این گلبانگ، این آوای اوست |
| نی نوا، در نینوای راستین | مویه ها دارد ز نای اربعین |
| ناله آتش بال در پرواز بین | همطراز آه گردون تا زمین |
| اشک می ریزد ز چشم کائنات | در عزای تشنه کامان فرات |
| آن بلا جویان که تا بزم حضور | راه پیمودند با سامان نور |
| رایت توحید از اینان پایدار | ماند و می ماند به دور روزگار |
| گر فرات اینجا چو دریا خون گریست | نی عجب، خورشید برهامون گریست |
──────── • ✤ • ────────
| بار بگشایید اینجا کربلاست | آب و خاکش با دل و جان آشناست |
| بر مشام جان رسد بوی بهشت | به به از این تربت مینو سرشت |
| ماه اینجا واله و سرگشته است | و آن شهاب ثاقب از خود رفته است |
| اربعین است اربعین کربلاست | هر طرف غوغایی از غم ها به پاست |
| گویی از آن خیمه های نیم سوز | خود صدای العطش آید هنوز |
| هرکجا، نقشی ز داغ ماتم است | هر چه ریزد اشک در اینجا کم است |
| باشد از حسرت در اینجا یادها | هان به گوش دل شنو فریادها |
| تا قیامت کربلا ماتم سراست | حضرت مهدی «حسان» صاحب عزاست |
──────── • ✤ • ────────
| چرا گلزار و گلشن گشته غمناک | چرا گریان ز غم روح الامین است |
| مگر از شام آید کاروانی | که صوتش مُحرق قلب حزین است |
| جهان شد از چه رو کانون ماتم | مگر از نو عزای شاه دین است |
| حسین آن کو به راه حق پرستی | چو بابش فرد بی مثل و قرین است |
| ز هفتاد و دو قربانی که او داد | ز یزدان در خور صد آفرین است |
| نیامد مثل او دیگر به گیتی | که بحر عشق را دُرّی ثمین است |
| ز قتل خویشتن احیای دین کرد | از آن رو محیی دین مبین است |
| وجودش مَفْخَر دین نبی شد | جنابش خاتم دین را نگین است |
| خدا بر خون پاکت خون بها شد | کسی را جز تو کی قدری چنین است |
──────── • ✤ • ────────
| بسوز ای دل که امروز اربعین است | عزای پور ختم المرسلین است |
| قیام کربلایش تا قیامت | سراسر درسْ بهر مسلمین است |
| دلا کوی حسین عرش زمین است | مطاف و کعبه دل ها همین است |
| اگر خیل شهیدان حلقه باشند | حسین بن علی، آن را نگین است |
| دل ما در پی آن کاروان است | که از کرب و بلا، با غم روان است |
| چه زنجیری به دست و بازوان است | که گریان دیده روح الامین است |
| به یاد کربلا دل ها غمین است | دلا خون گریه کن چون اربعین است |
──────── • ✤ • ────────
| باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین | این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین |
| این چه رازی ست که صد شعله فرو مرد و هنوز | روشن از داغ تو ظلمت کده ماست حسین |
| تا قیامت نرود نقش تو از لوح ضمیر | حیرتم کشت، بگو این چه معماست حسین |
| گر چه شد جوهر عشق از قلم عاطفه پاک | رقم مِهر تو بر صفحه دل هاست حسین |
| دامن از شوق تمنّای تو، گلزار صفا | سینه از آتش سودای تو سیناست حسین |
| راهیان حرم قدس تو با شهپر عشق | همه رفتند و جهان محو تماشاست حسین |
| گر نه خون تو ثمر داد به میدان بلا | این همه شور شهادت به چه معناست حسین |
| تا به محراب محبت تو امامی، پیداست | خاک هر وادی گلرنگ، مصلاست حسین |
| غرق در موج مکافات کن اقلیم ضلال | قطره در قطره خونت همه دریاست حسین |
──────── • ✤ • ────────
| دیده خونبار دارد آسمان کربلا | هست تا در انتظار کاروان کربلا |
| روز و شب در انتظار مقدمِ آلِ علی ست | تشنه کامی ها به دشتِ بیکران کربلا |
| باغبان می داند و گلچین، که از سوز عطش | می رود بر بادْ هر گل در خزانِ کربلا |
| از گلویِ نازکِ مرغ چمن خون می چکد | بر فرازِ باغ و دستِ باغبان کربلا |
| سرپناهش جای گل، خار مغیلان می شود | عندلیب خسته بی آشیان کربلا |
| می کندجا بر فراز نی ز بیداد زمان | مِهر و ماه و اخترانِ آسمانِ کربلا |
| از برای دردِ بی درمان بیماران عشق | تربت خونِ خدا شد ارمغان کربلا |
| همچو «رودی» دامن از اشک بصر دریا کند | هر که می جوید خبر از داستان کربلا |
──────── • ✤ • ────────
آیینه شدی تا که خدا در تو درخشید
خورشیدترین حادثه ها در تو درخشید
بر دوست همان روز که با حنجره ی خون
گفتی تو «بلی» کرب و بلا در تو درخشید
شد کرب و بلا کعبه ی تو، حج تو مقبول
گفتی تو چو لبیّک، بلا در تو درخشید
ای معجزه سرخ به ایثار تو سوگند
تو خون خدایی، که خدا در تو درخشید
| باز عاشوراییان پیدا شدند | باز هم سوداییان شیدا شدند |
| وقت آن شد عشق خونین تر شود | لاله های غصه رنگین تر شود |
| بلبل اینجا ناله ها سر می کند | لاله اینجا چشم هاتر می کند |
| اربعین غصه های گل کجاست | اربعین ناله بلبل کجاست |
| اربعین عشق، عباست چه شد | اربعین، فریاد احساست چه شد |
| اربعین از نینوای خون بگو | اربعین از اعتلای خون بگو |
| هان بگو از عشق، از معنای دین | وصف عباس آن مراد مومنین |
| ما فدای عشق بی آلایش ات | ما به قربان تمام خواهشت |
| تو مراد عشق بی پایان شدی | قبله گاه و معبد پاکان شدی |
──────── • ✤ • ────────
| صد نوا خیزد ز نای نینوایت یا حسین | نغمه های عشق باشد در نوایت یا حسین |
| می زند آتش به قلب دوستانت دم به دم | داستان جانگداز کربلایت یا حسین |
| زد شرر بر قلب خونین تو در دشت بلا | داغ مرگ اکبر گلگون قبایت یا حسین |
| جان فدا کردی به راه مکتب آزادگی | جان هر آزاده ای گردد فدایت یا حسین |
| من چه در وصف تو گویم، ای شهید حق که هست | خون بهای خون تو خون خدایت یا حسین |
| کی شود ریزه خورخوان خوانین، آن که هست | ریزه خوار خوان احسان و عطایت یا حسین |
| بس که مشتاق حریم با صفایت گشته ام | پر زند مرغ دل من در هوایت یا حسین |
| در غروب آتشین دشمن پی غارتگری | زد شرر از ظلم و کین بر خیمه هایت یا حسین |
──────── • ✤ • ────────
| چون تیر عشق جا به کمان بلا کند | اول نشست، بر دلِ اهل ولا کند |
| در حیرتند خیره سران از چه عشق دوست | احباب را به بندبلا مبتلا کند |
| بیگانه را تحمل بار نیاز نیست | معشوق، ناز خود همه بر آشنا کند |
| تن پرور از کجا و تمنّای وصل دوست | دردی ندارد او که طبیبش دوا کند |
| آن را که نیست شور حسینی به سر ز عشق | با دوست کی معامله کربلا کند |
| یک باره پشت پا به سرِ ما سوا زند | تا ز آن میان از این همه خود را سوا کند |
| آری کسی که کشته او این بود سزاست | خود را اگر به کشته خود خون بها کند |
| باللّه اگر نبود خدا خون بهای او | عالم نبود در خورِ نعلین پای او |
──────── • ✤ • ────────
| ای برافروخته از عشق رخت اختر ما | خاطراتی است ز دریای غمت دفتر ما |
| از سرت بر سر نی سرّ خدا سر می زد | ای حسین ای اثر بندگی ات بر سر ما |
| آتشی بر دل هر خشک وتر انداخته است | ماجرای لب خشک تو و چشم تر ما |
| ز شهیدان به خون خفته کویت ما راست | خاطراتی که نخواهد رود از خاطر ما |
| کاش می سوختم از سوز غمت تا شاید | ببرد باد به صحرای تو خاکستر ما |
| به سراپای تو ای مظهر ایثار قسم | که غمت شعله فکنده است ز پا تا سر ما |
| دیگران را غم محشر بود و ما را نیست | چون که آغاز به نام تو شود محشر ما |
| سر پرواز به کویت همه داریم ولی | بسته اند ای پسر فاطمه بال و پر ما |
باز دلم خون شد و چشمم گریست
آنکه درین روز چون من نیست کیست؟
باز دگر باره رسید اربعین
جوش زند خون حسین از زمین
غرق تلاطم شده بحر محیط
یک سره درد است بساط بَسیط
شد چهلم روز عزای حسین
جان جهان باد فدای حسین
| خار غم نیست که در کرب و بلا می روید | گل درد است که از دشت وفا می روید |
| می خلد خار مِحَن پای دلم را که هنوز | گل اندوه ز باغ دل ما می روید |
| یادگار غم هفتاد و دو تن لاله رخ است | این همه لاله که در کرب و بلا می روید |
| لاله را با گل افسرده سر و کاری نیست | این گل از تربت ارباب صفا می روید |
| تا چه حد در دل تو عشق خدا بود حسین | که ز خاک تو گل عشق خدا می روید |
| شوق جانبازی اگر در دل تو راه نداشت | پس ز خاک تو گل شوق چرا می روید |
| نی در آن بادیه از آن به نوا سرگرم است | که به جای گل از این دشت بلا می روید |
| با ولای علی و آل چو «پروانه» بسوز | که ز خاک من و تو مهرِ گیا می روید |
──────── • ✤ • ────────
| آبروی ما بود از آبرویت یا حسین | سرمه چشمان ما از خاک کویت یا حسین |
| در گلستان وفا در جست و جو سرگشته ایم | تا به وجد آییم ما یک دم ز بویت یا حسین |
| ما همه دیوانگان وادی عشق توییم | کاین چنین برخاست از ما «های و هو»یت یا حسین |
| ای که عالم جملگی مست تمنای تواند | قطره ای در جام ما ریز از سبویت یا حسین |
| این دل سرگشته ما را به لطفت دست گیر | تا به کام خود رسد از جست و جویت یا حسین |
| عاشقان کربلا در حیرتند ای شاه دین | تا ببینند از نگاه عشق، رویت یا حسین |
| گرچه عاشق گشته بر اوصاف ناب تو، رسول | لیک باشد آرزویش، گفت و گویت یا حسین |
──────── • ✤ • ────────
| مانند نوی نوای تو را مشق می کنند | قومی که نینوای تو را مشق می کنند |
| قومی که در سکوت غریبانه این چنین | تکلیف آشنای تو را مشق می کنند |
| با آن که از تمام جهت ندبه می وزد | هر شب فقط دعای تو را مشق می کنند |
| حتی کبوتران حرم، چشم در رهت | هر جمعه ردِّ پای تو را مشق می کنند |
| مردان آب در شب گهواره های رنج | بی تاب،های های تو را مشق می کنند |
| تا بانگ دسته های عزادار می رسد | این قوم نینوای تو را مشق می کنند |
──────── • ✤ • ────────
سفر کردم به دنبال سر تو
سپر بودم برای دختر تو
چهل منزل کتک خوردم برادر
به جرم این که بودم خواهر تو
حسینم واحسین گفت و شنودم
زیارت نامه ام جسم کبودم
چه در زندان، چه در ویرانه شام
دعا می خواندم و یاد تو بودم
برای هر بلا آماده بودم
چو کوهی روی پا استاده بودم
اگر قرآن نمی خواندی برایم
کنار نیزه ات جان داده بودم
──────── • ✤ • ────────
اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده ام مادر
نسیم سردم و بوی خزان آورده ام مادر
نیاید کس به استقبال من زیرا که می سوزد
ز هرُم شعله ای کز سوز جان آورده ام مادر
به این بی دست و پایی بی پر و بالی نمی دانم
چه باعث شد که رو در آشیان آورده ام مادر
اگر من زنده برگشتم ز صحرای شهادت ها
ز صدها مرگ تدریجی نشان آورده ام مادر
رهانیدم ز طوفان ستم ها کاروانی را
که اینک بی برادر کاروان آورده ام مادر
حسینت را نیاوردم من و از داغ جانسوزش
دل خونین و چشم خون فشان آورده ام مادر
به جا از یوسفت ماندست یک پیراهن خونین
که با خون دل آن را ارمغان آورده ام مادر
کمک کن زینبت را تا کنار قبر پیغمبر
که مانند تو جسمی ناتوان آورده ام مادر
──────── • ✤ • ────────
عذار نیلی و قدّ خم و چشم تر آوردم
گلاب اشک بهر لاله های پرپر آوردم
زجا برخیز ای صد پاره تر از گل! تماشا کن
که از جسم شهیدانت، دلی زخمی تر آوردم
تمام یاس هایت را به شام از کربلا بردم
چو برگشتم برایت یک چمن نیلوفر آوردم
مسافر از برای یار سوغات آورد اما
من از شام بلا داغ سه ساله دختر آوردم
اگر چه سر نداری یک نگه بر سیل اشکم کن
که با چشمان خود آب از برای اصغر آوردم
تو بر من از تن بی سر خبر ده ای عزیز دل!
که من برتو خبرهای فراوان از سر آوردم
چهل منزل سفر کردم به شهر شام و برگشتم
خبر ازچوب و از لعل لب و طشت زر آوردم
زاشک چشم و سوز سینه ی مجروح وخون دل
همانا مرهمت بر زخم های پیکر آوردم
قد خم، موی آشفته، تن خسته، رخ نیلی
به رسم هدیه میراثی بود کز مادر آوردم
زسیل اشک دریا کرده ام چشم محبان را
به آهم شعله ها از سینه ی میثم برآوردم
──────── • ✤ • ────────
گلم پرپر شد و بوی گلاب آید ز خاک او
بگو ای باغ سرخ من، گل من کو گل من کو
حسین جانم، حسین جانم «تکرار»
نمی گویم چها دیدم که از من باخبر بودی
به هر کویی گذر کردم تو با من همسفر بودی
حسین جانم، حسین جانم «تکرار»
نمی دانم چسان بی تو، به سر عزم وطن دارم
ز هجده یوسفم با خود فقط یک پیرهن دارم
حسین جانم، حسین جانم «تکرار»
به غیر از اشک چشم خود نیاوردم گلابی را
که من هرگز ننوشیدم بدون گریه آبی را
حسین جانم، حسین جانم «تکرار»
──────── • ✤ • ────────
بوی گل ها از فضا، می رسد با دود و خون
یاد روزی کین زمین، غرق آتش بود و خون
هر طرف نخلی ز پا افتاده بود
پا و دست و سر جدا افتاده بود
عمه جان زینب(۲)
بر مشامم می رسد عمّه بوی کربلا
می کنم با خون دل، جستجوی کربلا
من به صحرا، اشک من بر رخ دوید
در تکاپوی عزیزان شهید
عمه جان زینب(۲)
دست گلچین بشکند، کین جنایت آفرید
لاله ها را پر شکست، باغبان را سر برید
غنچه خونین من اصغر کجاست؟
لاله سرخم علی اکبر کجاست؟
عمه جان زینب(۲)
──────── • ✤ • ────────
ای ساربان! ای ساربان! محمل نگهدار
آمد به منزل کاروان، منزل نگهدار
محمل مران، محمل مران، شهر دل اینجاست
این کاروان خسته دل را منزل اینجاست
اینجا بهار بی خزانِ من خزان شد
از برگﹾ برگ لاله هایم خون روان شد
اینجا همه دار و ندارم را گرفتند
باغ و گل و عشق و بهارم را گرفتند
اینجا به خاک افتاده بود و هست عباس
هم مشک خالی، هم علم، هم دست عباس
اینجا ز هم پیشانی اکبر جدا شد
بابا تماشا کرد و فرزندش فدا شد
اینجا ز آل الله منع آب کردند
با تیر طفل شیر را سیراب کردند
اینجا صدای العطش بیداد می کرد
بر تشنه کامان آب هم فریاد می کرد
اینجا همه از آل پیغمبر بریدند
ریحانه ی خیر البشر را سر بریدند
اینجا ستم بر عترت و بر آل گردید
قرآن به زیر دست و پا پامال گردید
اینجا به خون غلطید یک گردون ستاره
اینجا کشید از گوش، دشمنﹾ گوشواره
اینجا زدند آل علی را ظالمانه
شد یاس ها نیلوفری از تازیانه
اینجا چو از خانه به دوشان خانه می سوخت
دامان طفلان چون پر پروانه می سوخت
اینجا به گردون رفت دود آه زینب
حَلقِ بریده شد زیارتگاه زینب
اینجا عدو بر زخم پیغمبر نمک زد
هر برگ گل را مُهری از غصب فدک زد
اینجا زگریه ناقه ها در گِل نشستند
دُردانه های وحی در محمل نشستند
ای کربلا! گل های سرخ یاس من کو؟
ای وادی خون! اکبر و عباس من کو؟
با غنچه ی نشکفته ی پرپر چه کردی؟
با حنجر خشک علی اصغر چه کردی؟
خون جگر از دیده ام بر چهره جاریست
پیراهن آوردم به همره، یوسفم نیست
تصویر درد و داغ در آیینه دارم
چون آفتابﹾ آتش درون سینه دارم
خاموش و در دل گفتگو با یار دارم
در سینه داغ هیجده دلدار دارم
بعد از حسین از عمر خود آزرده بودم
ای کاش من با آن سه ساله مرده بودم
اشکم به رخ آهم به دل سوزم به سینه
بی تو چگونه من روم سوی مدینه
ای کاش چون تو پیکرم صدچاک می شد
ای کاش جسمم در کنارت خاک می شد
گیرم که زنده راه یثرب را بپویم
زهرا اگر پرسد حسینم کو چه گویم؟
بگذار تا سوز دلم مخفی بماند
این صفحه با سوز خود میثم بخواند
تا سایه سرت به سر محملم فتاد
برخاست آتش غم و بر حاصلم فتاد
یک اربعین بود که ندیدم جمال تو
وین است شعله ای که بر آب و گلم فتاد
ای کشتی نجات ز طوفان دوری ات
موج بلا و حادثه بر ساحلم فتاد
بودم هزار مشکل و از رنج هر اسیر
یک مشکل دگر به روی مشکلم فتاد
برخاست آتش از دل و اشکم به رُخ دوید
دل هر زمان به یاد ابوفاضلم فتاد
دارم من از خرابه بسی خاطرات تلخ
مُردم همین که بار در آن منزلم فتاد
شد گریه رقیه سبب تا ببینمت
هر چند باز داغ دگر بر دلم فتاد
شد باز بند دست من و باز کی شود
بند مصیبتی که به پای دلم فتاد
──────── • ✤ • ────────
عمر سفر آمد به سر مدینه
داغ دلم شد تازه تر مدینه
فریاد زن اعلام کن خبر ده
برگشته زینب از سفر مدینه
از کربلا و شام و کوفه سوغات
آورده ام خون جگر مدینه
هم داده ام از دست شش برادر
هم دیده ام داغ پسر مدینه
از کاروان بی حسین و عباس
ام البنین را کن خبر مدینه
گردیده جسم یوسف پیمبر
از قلب زینب پاره تر مدینه
پیراهن او را بگیر از من
بر مادرم زهرا ببر مدینه
بر یوسف زهرا ز سوز سینه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه
جان مرا لب تشنه سر بریدند
هجده عزیزم را به خون کشیدند
هم پیکرش را پاره پاره کردند
هم سینه اش را از سنان دریدند
گه دور خیمه گه به دور مقتل
با کعب نی دنبال ما دویدند
با کام خشک از هیجده عزیزم
بین دو نهر آب سر بریدند
از کربلا تا شام لحظه لحظه
رأس حسینم را به نیزه دیدند
اعضای او گردیده سوره سوره
آیات قرآن از لبش شنیدند
حالا که آمد این سفر به پایان
اکنون که از ره کاروان رسیدند
بر یوسف زهرا ز سوز سینه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه
دادم ز کف گل های پرپرم را
عبدالله و عباس و اکبرم را
راهم مده راهم مده که با خود
نآورده ام گل های پرپرم را
دیدم به روی شانه ذبیحم
با کام عطشان ذبح اصغرم را
تا سر بریدند از تن حسینم
دیدم لب گودال مادرم را
وقتی سکینه تازیانه می خورد
کردم صدا جد مطهرم را
دردا که با پیشانی شکسته
دیدم به نی رأس برادرم را
تا بر حسین خود کنم تأسی
بر چوبه محمل زدم سرم را
یک روزه یک باغ گلم خزان شد
از دست دادم یار و یاورم را
بر یوسف زهرا ز سوز سینه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه
عریانِ تن در خون شناورش بود
پیراهنش گیسوی دخترش بود
آبی که زخمش را به قتلگه شست
در آن یم خون اشک مادرش بود
وقتی که جسمش را به بر گرفتم
لب های من بر زخم حنجرش بود
یک سوی او نعش علی اکبر
یک سوی او دست برادرش بود
من زائر جسمش کنار گودال
زهرا به کوفه زائر سرش بود
پیشانی اش را جای سنگ دشمن
نقش سم اسبان به پیکرش بود
با من بنال از داغ آن شهیدی
کز نوک نی چشمش به خواهرش بود
از نیزه و شمشیر و تیر و خنجر
بر زخم دیگر زخم دیگرش بود
بر یوسف زهرا ز سوز سینه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه
──────── • ✤ • ────────
سلام ای نازنین آلاله های سرخ زهرایی
که بشکفتید روی نیزه ها در اوج زیبایی
سلام ای یوسف بی پیرهن! ای بحر لب تشنه!
سلام ای آفتاب منخسف! ای ماه صحرایی!
زجا بر خیز، ای اشکم نثار حنجر خشکت!
که از بهر تو آب آورده ام با چشم دریایی
اگر چه قامتم خم گشت از کوه فراق تو
خدا داند شکستم پشت دشمن را به تنهایی
سر تو قطعنامه خواند و من تکبیر می گفتم
که بر بیدادگر طشت طلا شد طشت رسوایی
اگر از شام می پرسی زننگ شامیان این بس
که با سنگ جفا کردند از مهمان پذیرایی
چنان داغ تو آبم کرده و از پا درافکنده
که ممکن نیست جز با چشم تو زینب را تماشایی
به لطف و رأفتت نازم که در ویران سرا یک شب
سر پاک تو شد بر ما چراغ گردهم آیی
خدا دادِ دل ما را ز اهل شام بستاند
که بهر کف زدن کردند دور ما صف آرایی
گرفتم پیکرت را چون به روی دست در مقتل
گریبان چاک زد ازاین شکیبایی، شکیبایی
قبول حضرتت افتد که هم چون ابر باران زا
به یاد حلق خشکت چشم میثم گشته دریایی
──────── • ✤ • ────────
«چشم گریان سویت از شام خراب آورده ام»
«خیز، ای لب تشنه از بهر تو آب آورده ام»
گر بپرسی داغ تو با سینه خواهر چه کرد
قامت خم گشته یی بهر جواب آورده ام
اشک، سرخ، چهره زرد و تن سیاه و موسفید
اینهمه سوغات از شام خراب آورده ام
اشک می بارم ز داغ چارساله دخترت
گر چه پرپر شد گلت با خود گلاب آورده ام
همرهم زین العباد این حجت دادار را
جان و تن مجروح از بزم شراب آورده ام
باز آوای جرس بر جگرم آتش زد
اشک آتش شد و بر چشم ترم آتش زد
ناله آتش شد و بر برگ و برم آتش زد
سوز دل بیش تر از پیش ترم آتش زد
پاره های دلم از چشم تر آید بیرون
وز نیستان وجودم شرر آید بیرون
──────── • ✤ • ────────
دوستان با من و دل ناله و فریاد کنید
آه را با نفس از حبس دل آزاد کنید
اربعین آمده تا از شهدا یاد کنید
گریه بر زخم تن حضرت سجاد کنید
مرغ دل زد به سوی شهر شهیدان پر و بال
پیش تا از حرم الله کنیم استقبال
──────── • ✤ • ────────
جابر این جا حرم محترم خون خداست
هر طرف سیر کنی جلوه مصباح هداست
غسل از خون جگر کن که مزار شهداست
سر و دست است که از پیکر صد پاره جداست
پیرهن پاره کن و جامه احرام بپوش
اشک ریزان به طواف حرم الله بکوش
──────── • ✤ • ────────
جابرا هم چو ملک پر بگشا بال بزن
ناله با سوز درون علی و آل بزن
بر سر و سینه خود در همه احوال بزن
خم شو و سجده کن و بوسه به گودال بزن
چهره بگذار به خاکی که دهد بوی حسین
ریخته بر روی آن خون ز سر و روی حسین
──────── • ✤ • ────────
جابرا اشک فشان ناله بزن زمزمه کن
گریه با فاطمه از داغ بنی فاطمه کن
در حریم پسر فاطمه یاد از همه کن
روی از گوشه گودال سوی علقمه کن
اشک جاری به رخ از دیده دریایی کن
دست سقا ز تن افتاده، تو سقایی کن
──────── • ✤ • ────────
گوش کن بانگ جرس از دل صحرا آید
ناله ای سخت جگر سوز و غم افزا آید
پیشباز اسرا دختر زهرا آید
به گمانم ز سفر زینب کبرا آید
حرمی روی به بین الحرمین آوردند
از سفر ناله ای وای حسین آوردند
──────── • ✤ • ────────
بلبلان آمده گل ها همه پرپر گشتند
حرم الله دوباره به حرم برگشتند
زائر پیکر صد پاره بی سر گشتند
همگی دور مزار علی اکبر گشتند
گودی قتلگه و علقمه را می دیدند
هر طرف اشک فشان فاطمه را می دیدند
──────── • ✤ • ────────
آب بر سینه خود دید چو تصویر رباب
عرق شرم شد و سوخت از شرم شد آب
جگر بحر ز سوز جگرش گشت کباب
شیر در سینه مادر، علی اصغر در خواب
یاد شش ماهه و گهواره او می افتاد
به دو دستش حرکت های خیالی می داد
──────── • ✤ • ────────
نفس دخت علی شعله ماتم می شد
قامت خم شده اش بار دگر خم می شد
تاب می داد ز کف طاقت او کم می شد
پیش چشمش تن صد پاره مجسم می شد
حنجر غرقه به خون در نظرش می آمد
یادش از بوسه جد و پدرش می آمد
باز هم داغ روی داغ مکرر می دید
باغ آتش زده و لاله پرپر می دید
لحظه لحظه تن صد چاک برادر می دید
فرق بشکسته عباس دلاور می دید
رژه می رفت مصائب همه پیش نظرش
داغ ها بود که شد تازه درون جگرش
──────── • ✤ • ────────
گریه آزاد شده بغض گلو را بسته
کرده فریاد درون حنجره ها را خسته
داغداران همه فریاد زنند آهسته
ذکرشان یا ابتا یا ابتا پیوسته
اشک اطفال دل فاطمه را آتش زد
گریه زینب کبری همه را آتش زد
──────── • ✤ • ────────
گفت ای همدمم از لحظه میلاد حسین
ای سلامم به جراحات تنت باد حسین
از همان روز که چشمم به تو افتاد حسین
آتش عشق تو زد بر جگرم باد حسین
من و تو در بغل فاطمه با هم بودیم
همدم و یار به هر شادی و هر غم بودیم
──────── • ✤ • ────────
حال بر گو چه شد از خویش جدایم کردی
در بیابان بلا برده رهایم کردی
گاه در گوشه گودال دعایم کردی
گاه بر نوک سنان گریه برایم کردی
چشمم افتاد سر نیزه به اشک بصرت
جگرم پاره شد از خواندن قرآن سرت
──────── • ✤ • ────────
کثرت داغ سراپا تب و تابم کرده
خون دل سرزده از دیده خضابم کرده
سخنی گوی که هجران تو آبم کرده
چهره بنمای که داغ تو کبابم کرده
بر سر خاک تو از اشک گلاب آوردم
گرچه خود آب شدم بهر تو آب آوردم
──────── • ✤ • ────────
روزها هر چه زمان می گذرد روز تواند
ظالمان تا ابد الدهر سیه روز تواند
اهل بیت تو همه لشکر پیروز تواند
که پیام آور فریاد ستم سوز تواند
سرکشان یکسره گشتند حقیر تو حسین
شام شد پایگه طفل صغیر تو حسین
──────── • ✤ • ────────
دشمنان از سر کویت به شتابم بردند
بعد کوفه به سوی شام خرابم بردند
به اسارت نه که با رنج و عذابم بردند
با سر پاک تو در بزم شرابم بردند
شام را سخت تر از کرببلا می دیدم
سر خونین تو در طشت طلا می دیدم
──────── • ✤ • ────────
شامیان روز ورودم همگی خندیدند
سر هر کوچه به دور سر تو رقصیدند
عید بگرفته همه جامه نو پوشیدند
لیک با زلزله خطبه من لرزیدند
گرچه باران بلا ریخت به جانم در شام
کار شمشیر علی کرد زبانم در شام
──────── • ✤ • ────────
گرچه این بار به دوش همگان سنگین بود
آنچه گفتیم و شنیدیم برای دین بود
و آنچه پنداشت عدو تلخ به ما شیرین بود
ارث ما بود شهادت، شرف ما این بود
“میثم” ابیات تو چون شعله ظالم سوزند
تا خدایی خدا حزب خدا پیروزند
──────── • ✤ • ────────
ای کربلا به قافله کربلا ببین
حال مسافران به درد آشنا ببین
ما زائران خون خداییم کربلا
بر کاروان زائر خون خدا ببین
سوغات درد و خون جگر ارمغان ماست
احوال ما ز وضع پریشان ما ببین
من زینبم که درد چکد از نگاه من
در هر نگاه شعله چندین بلا ببین
رویم کبود و دست کبود و بدن کبود
یاس کبود گر که ندیدی مرا ببین
اطفال را به گردن و بازو و دست و پا
آثار تازیانه و بند جفا ببین
هر یک کنار قبر شهیدی کند فغان
هر بلبلی کنار گلی در نوا ببین
از سجده های نیمه شب و خطبه های روز
بشکسته ایم پشت ستم را بیا ببین
هر جا کنند فتح، گذارند یک سفیر
وین رسم تازه نیست، بود هر کجا ببین
ما نیز بر رقیه سپردیم کار شام
تا او کند سفارت عظما به پا ببین
──────── • ✤ • ────────
اربعین آمد و چشم ها باز گریان می شود
کربلا ماتم سرای اهل ایمان می شود
غصه های آل طه در مسیر کوفه و شام
یاد شام تارشان در کنج ویران می شود
باز تازه غصه های کربلا در نزد زینب
سید سجاد زین غم اشک ریزان می شود
مجلس شام یزید و لعل لب های حسین
زیر چوب خیزران باز خونریزان می شود
گوشه ویرانه گویا غنچه ای روییده است
آه و صد افسوس که آن هم برگ ریزان می شود
باز گویا یک سری بی تن به نزددخترش
یا که خورشیدی به نزد ماه میهمان می شود
باز گویا دختری از شوق دیدار پدر
گریه و زاری نموده تا که بی جان می شود
باز گویا جابر آید با عطیه کربلا
حال او زین ماتم عظمی پریشان می شود
باز گویا زینب غم دیده از شام بلا
می رسد بر کربلا و زار و نالان می شود
کاروان آل یاسین مجلسی برپا نموده
دشت خون با اشک زینب سیر باران می شود
غم فزون گشته زحد غمخوار زینب رفته است
تا ابد دنیای او همچون غمستان می شود
ناله های زینب و خون دل سجاد دین
تازه است هر روز تا مهدی نمایان می شود
راجی اندر این عزا با شیعیان هم ناله است
دارد امیدی که روز حشر شادان می شود
──────── • ✤ • ────────
همه میگن که یه دست صدا نداره
کی میگه هرکی بده خدا نداره
تو نگو غریبه ای که رات نمیدن
کربلا غریبو آشنا نداره
──────── • ✤ • ────────
امروز اربعین عزیز دو عالم است
یا این که روز دوم ماه محرّم است؟
یک قافله رسیده که ره توشه اش غم است
یک قافله که قامت بانوی آن خم است
یک قافله بدون علمدار آمده
یک قافله که از سر بازار آمده
گرد و غبار چادر زن ها مشخّص است
آثار خستگی بدن ها مشخّص است
رنگ کبود و جای زدن ها مشخّص است
از آه آه و لحن سخن ها مشخّص است
… خیلی میان راه اذیّت شدند، آه!
چل روز اسیر داغ اسارت شدند، آه!
در این میان زنی که شبیه فرشته است
آمد ولی حجاب سرش رشته رشته است
پیداست که به او چه قدَر بد گذشته است
با اشک، روی قبر برادر نوشته است:
قبر حسین، کُشته ی عطشان کربلا
«در خاک و خون تپیده ی میدان کربلا»
من زینبم… شناختی آیا؟ بلند شو
ای نور چشم مادرم از جا بلند شو
یا که بگیر جان مرا یا بلند شو
ای سر بُریده ام! به روی پا بلند شو
برخیز و خوب دور و برم را نگاه کن
آوارگی اهل حرم را نگاه کن
هر کس رسیده محضر تو گریه می کند
دارد سکینه دختر تو گریه می کند
در پشت خیمه همسر تو گریه می کند
بالای قبر اصغر تو گریه می کند
لالایی رباب، دلم را شکسته است
آوای آب آب، دلم را شکسته است
دارد رباب صحبت سربسته با فرات
لب تشنه بود اصغرم ای بی وفا فرات!
یک لحظه هم برای رضای خدا فرات
اصلاً دلت نسوخت برایم چرا فرات؟
رویت سیاه! موی سفید مرا ببین
زخم گلوی طفل شهید مرا ببین
یک اربعین بدون تو سر کردم ای حسین!
از شام و کوفه هدیه ای آوردم ای حسین!
بهتر نگاه کن به روی زردم ای حسین!
عبّاس اگر نبود که می مُردم ای حسین!
چشمان هرزه دور و بر ما زیاد بود
در شهر شام، خنده و هورا زیاد بود
با چوب خیزران لب سرخت سیاه شد
حرف از کنیز بردن یک بی پناه شد
وقتی سه ساله ی تو لبش غرق آه شد
با تازیانه پیرهنش راه راه شد
بین خرابه خاطره ها را گذاشتم
شرمنده ام که یاس تو را جا گذاشتم
چل روز پیش بود که پیشانی ات شکست
از لا به لای جمعیّتی نیزه دار و پست
دیدم که شمر آمد و بر سینه ات نشست
راه نفس نفس زدنت را به زور بست
خنجر کشید و آه بماند برای بعد
آهی شنید و آه بماند برای بعد
──────── • ✤ • ────────
کربلا برای دیدنت چشم انتظارم
همه لحظه لحظه ها رو می شمارم
به خدا خسته شدم بسته جدایی
کی میشه سر روی شش گوشت بذارم
گر چه باور نمی کنم اما، می روم کربلا خدا را شکر
مردم ! آقای مهربانم باز، راه داده مرا خدا را شکر
کربلایی و مبتلا داری، شهر عشقی برو بیا داری
بر سر قدس و کعبه جا داری، با دو گنبد طلا خدا را شکر
رازهایی ست پشت ماتم تو چه سُروری است آخر غم تو
شال مشکی چه رو سفیدم کرد در دل این عزا خدا را شکر
گر چه دنیا چنین پر آشوب است، در کنار تو جای ما خوب است
گوشه ی کشتی حسینیم و گوشه ی چشم ناخدا را شکر
این که دل بی قرار عباس است، کار دل نیست کار عباس است
آن که پروردگار عباس است اوست تنها خدا ، خدا را شکر
بغض ها کینه ها عداوت ها غصه ها ترس ها حسادت ها
فقط اینجا میان هیئت ها کرده ما را رها، خدا را شکر
درد ما چیست؟ عاشقی، مستی، ای که درمان دردها هستی!
این که لطفت نکرده تا حالا درد ما را دوا خدا را شکر
──────── • ✤ • ────────
خوشا آن روز بر صحنش بشینیم
ضریح و گنبد زردش ببینیم
خوشآ آن روز با یک ” یا حسین جان”
میان کربلا آرام بمیریم
──────── • ✤ • ────────
رسیده کاروان گل از راه پر خطری
کبود و نیلی و زخمی به منزل دگری
به روی ساقه و گلبرگشان پر از خاشاک
چه شبنمی است به چشمانشان، چه چشم تری
دراین میان گلی از غنچه ها به جا مانده
صبا رسانده از او از خرابه ای خبری
رسیده باغ گلی در میان باغستان
کجاست بلبل شیرین سخن بخواند او اثری
کجاست ساقی این بوستان که پژمرده
نمانده غنچه ای، نه شکوفه ای، ثمری
رسیده از ستم خارها به این گلزار
چه آتشی و چه سوزی،چه شعله ای شرری
رسیده خواهرت از شام غم برادر من
نما به قامت همچون هلال من نظری
چه سرنوشت عجیبی، عجیب تر این بود
کنار حرمله و شمر ،با تو همسفری
به شهر شام چه خون ها به دل شد از داغت
شراب و چوب و لب و بزمِ خون جگری
یهود و اهل سقیفه به آتش و با سنگ
تو را نشانه گرفتند بین هر گذری
ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
قرارمان که نبوده رَوی مرا نبری
──────── • ✤ • ────────
نه که هفت دور ، دوصد بار طوافت می کنم
با زبان قاصرم ارباب صدایت می کنم
در میان خلوت دل در دعای روز وشب
آرزوی دیدن کرب و بلایت می کنم
──────── • ✤ • ────────
خیلی برایت ای برادر گریه کردم
با هر حسینم وایِ مادر، گریه کردم
خیلی صبوری کردم اشکم در نیاید
از تو که پنهان نیست، آخر گریه کردم
می خواستم اشک مرا هرگز نبینی
در خلوتم بر عون و جعفر گریه کردم
هر جا که خوردم تازیانه گریه کردی
هر جا که خوردی سنگ، خواهر، گریه کردم
در بینِ صحرا باد از هر سو می آمد
از نیزه که افتاد اصغر، گریه کردم
در کوفه خیلی ناسزا گفتند بر ما
هر جا که آمد نامِ حیدر گریه کردم
پیرِزنی که چنگ بر موی تو می زد
هر وقت آمد سمت معجر گریه کردم
تو روی نی بودی و من بالای نیزه
با زخم های مانده بر سر گریه کردم
هر دفعه که از نیزه افتادی، برایت
با خنده های شمر کافر گریه کردم
دروازه ی ساعات، آهم شعله ور شد
بر غیرتِ ساقیِ لشگر گریه کردم
یادت می آید با تو یک لحظه نباشم؟
خولی تو را که برد، مضطر گریه کردم
یادم نرفته لحظه ای که شمر آمد
با بوسه ی خنجر به حنجر، گریه کردم
حالا پس از یک اربعین پیشِ تو هستم
در راهِ وصلت صد برابر گریه کردم
بوی عطرش به مشامم چو نسیم است خدا میداند
اهل عالم بدانید حسین شاه کریم است خدا میداند
ای دلم گرد یتیمی به من و تو به چه کار ؟
هر که ارباب ندارد یتیم است خدا میداند
──────── • ✤ • ────────
مظهر صبر خدای حی داور زینبم!
یادگار حیدر و زهرای اطهر زینبم!
فتح کردی شام را سنگر به سنگر زینبم!
آمدی همچون علی از فتح خیبر زینبم!
گرچه آهی نیست از آه تو ظالم سوزتر
بازگشتی از همه سردارها پیروزتر
باغبان از بهر گل هایت گلاب آورده ام
بحر بحر از چشم گریان بر تو آب آورده ام
روی نیلی گیسوی از خون خضاب آورده ام
پرچم پیروزی از شـام خـراب آورده ام
آه دل را آتش فریاد کردم یا حسین
شام ویران را حسین آباد کردم یا حسین
خواهرم در این سفر فریاد عاشورا شدی
یاس بـاغ وحی من نیلوفر صحرا شدی
با کبودی رخت مهرِ جهان آرا شدی
هر چه می بینم شبیهِ مادرم زهرا شدی
بارها جان دادی اما زنده تر گشتی بیا
دست بسته رفتی و پیروز برگشتی بیا
من خدا را آیت فتح و ظفر بودم حسین
با سرت تا شام ویران هم سفر بودم حسین
بر دل دشمن ز خنجر تیزتر بودم حسین
دختران بی پناهت را سپـر بودم حسین
بس که آمد کعب نی از چار جانب بر تنم
گشت سر تا پا تنم نیلیتر از پیراهنم
زینبم، پیروز میدان بلا دیدم تو را
فاتح روز نبردِ ابتلا دیدم تو را
لحظه لحظه قهرمان کربلا دیدم تو را
خوانده ام قرآن و در طشت طلا دیدم تو را
تو نگه کردی و دشمن چوب می زد بر لبم
بر نگاهِ درد خیزت گریه کردم زینبم
در کنار طشت چندین طایر افسرده بود
هم لب تو، هم دل مجروح من آزرده بود
کاش چوب آن ستمگر بر لب من خورده بود
کاش پای صوت قرآن تو زینب مرده بود
من که صبارم غمت برجان خریدم یا حسین
در کنار طشت پیراهن دریدم یا حسین
خواهرم آن شب که در ویرانه مهمانت شدم
بـا سر ببْریده ام شمع شبستانت شدم
شستشو از گرد ره با اشک چشمانت شدم
چشم خود بستم، خجل از چشم گریانت شدم
دخترم پرپر زد و جان داد دیدم خواهرم
زد نفس تا از نفس افتاد دیدم خواهرم
یا اخا آن شب تو کردی با سر خود یاری ام
ورنه می شد سیل خون در دیده اشک جاری ام
ماند چون بغض گلو در سینه آه و زاری ام
کاش می مردم من آن شب زین امانت داری ام
دختر مظلومه ات با دست زینب دفن شد
حیف او هم مثل زهرا مادرت شب دفن شد
جان خواهر من سر نی سایه بانت می شدم
نیمه های شب چراغ کاروانت می شدم
بـا اشارت های چشمم، ساربانت می شدم
گه جلو، گه پشت سر، گه هم عنانت می شدم
یاد داری سنگ زد از بام، خصمم بر جبین
از فـراز نی سرم افتاد بر روی زمین
«یا اخا» خون ریخت از فرق تو و چشم ترم
تا سرت افتاد از نی، سوخت جان و پیکرم
من زدم بر سینه، سیلی زد به صورت، مادرم
کاش پیش سنگ آن ظالم سپر می شد سرم
قصه سنگ و جبین، بار دگر تکرار شد
راس تو افتاد از نی، چشم زینب تار شد
جان خواهر این مصائب در رضای دوست بود
گر سرم افتاد از نی، پیش پای دوست بود
بر فراز نی مرا حال و هوای دوست بود
ایـن اسارت، این شهادت، از برای دوست بود
تا در اطراف سر من طایر دل پر زند
شعله فریاد تو از نظم «میثم» سر زند
──────── • ✤ • ────────
ای به قربان صفایت حسین
چشم من مانده به راهت حسین
به خدا ز هجر تو جان دادم
قسمتم کن حرم کرب و بلایت حسین
──────── • ✤ • ────────
ای همسفر قرار تو باور نکردنی است
من، اربعین، کنار تو، باور نکردنی است
با نیمه جان مانده خودم را رسانده ام
اینجا، سر مزار تو، باور نکردنی است
بر روی سرخ همسفرانت نگاه کن
این باغ لاله دار تو باور نکردنی است
در زیر تازیانه به سر شد اسارتم
تا آمدم دیار تو، باور نکردنی است
من را ببین و مادر خود را نظاره کن
قد کمان یار تو باور نکردنی است
با اینکه دشمنت همه جا کرد غارتم
من قهرمان عرصه رزم اسارتم
آنان به قلب خون شده جز غم نذاشتند
چیزی برای خواهر تو کم نذاشتند
مهمان شام بودم و بر میزبانیم
یک لحظه چشم خویش روی هم نذاشتند
جز سنگ و تازیانه و سیلی و کعب نی
بر زخم های واشده مرهم نذاشتند
وقتی که آستین شده معجر برای من
دیگر نگویمت چه برایم نذاشتند
دیگر چه وقت حرف عبا و عمامه است
وقتی به دست های تو خاتم نذاشتند
دیدی چطور آل پیمبر عزیز شد
در مجلسی که دخترک تو شد
──────── • ✤ • ────────
همگی ز مال دنیا تا ابد دل سیریم
به خدا به عشق ارباب همه می میریم
ای دلم غصه نخور خدا بزرگ است بلی
عاقبت هردو برات کربلا می گیریم
اربعین شد باز هم از قافله جا مانده ام
گوشه ی هیئت من غمدیده تنها مانده ام
کربلایم گیره یک گوشه نگاهت مانده و
از خوراک و خواب و از روز و شب آقا مانده ام
عطر سیبی از حوالی حرم ها می وزد
آن چنان مستم که ره نارفته از پا مانده ام
با دلم گفتم، حرم باشد برای اربعین
من چگونه تا کنم با این دل وا مانده ام؟
در کف یک جرعه از جام شراب دلبرم
تشنه کام باده ی دلچسب سقا مانده ام
برگه را آورده ام تا اینکه امضایش کنی
مثل برخی دوستانم لنگ امضا مانده ام
با تو نزدیکان، حرم پای پیاده می روند
انقدر دورم، پسِ یک مهر ویزا مانده ام
هیچ ایرادی ندارد با دلم تا می کنم
گرچه زیر بار این زخم زبانها، مانده ام
من دم در، خاک پای مادرت باشم بس است
شکر حق، در زیر پای مجلس آرا، مانده ام
اخذ مزد نوکری از دست مادر بهتر است
زین سبب در انتظار دست زهرا، مانده ام
──────── • ✤ • ────────
انگار به بال بوریا می شینیم
هنگامی که صحن خوشگلش می بینیم
مکه گر رویم خانه حق می بینیم
کربلا رویم خود خدا می بینیم
──────── • ✤ • ────────
چهل روز می شود که شدم جبرئیل تو
ذبح عظیم گشتی و گشتم خلیل تو
چهل روز می شود که بدون توام حسین
حالا پی نتیجه خون توام حسین
مردم به جنگ نائبه الحیدر آمدند
در پیش من تمام به زانو درآمدند
آثار مرگ در بدنم هست یا حسین
پس روز اربعین منم هست یا حسین
چهل روز پیش بود همینجا سرت شکست
اینجا دل من و پدر و مادرت شکست
چهل روز پیش بود به گودال رفتی و
از پشت نیزه خوردی و از حال رفتی و
از تل زینبیه رسیدم که وای وای
بالا سرت نشستم و دیدم که وای وای
نیزه ز جای جای تن تو در آمده
حتی لباس های تن تو درآمده
جمعیتی که بود به گودال جا نشد
یک ضربه و دو ضربه ولی سر جدا نشد
دیدم کسی حسین مرا نحر می کند
آقای عالمین مرا نحر می کند
من را ببخش دست به گیسوی تو زدند
من را ببخش چکمه به پهلوی تو زدند
فرصت نشد ز خاک بگیرم سر تو را
فرصت نشد درآورم انگشتر تو را
می خواستم ببوسمت اما مرا زدند
ناراحتم کنار تو با پا مرا زدند
بین من و تو فاصله ها سد شدند، آه
با اسب از روی بدنت رد شدند آه
در کوفه بود که بال و پرم شکست
نزدیک خانه پدریم سرم شکست
وای از عبور کردن مثل غلام ها
وای از نگاههای سر پشت بام ها
تا شهر شام رفتم و معجر نداشتم
تقصیر من چه بود؟ برادر نداشتم
──────── • ✤ • ────────
هم آیه و هم کتاب می گفت حسین
هم لیلی و هم رباب می گفت حسین
اعضاء و جوارح قتیل ره عشق
در خون خودش خضاب می گفت:حسین
──────── • ✤ • ────────
نگاهِ گریه داری داشت زینب
چه گامِ استواری داشت زینب
دلِ با اقتداری داشت زینب
ببین چه اعتباری داشت زینب
چهل منزل حسینِ مُنجلی شد
گهی زهرا شد و گاهی علی شد
ندیدم زینب کبری تر از این
ندیدم زینت باباتر از این
ندیدم دختر زهرا تر از این
حسینی مذهبیُ غوغاتر از این
به پیش پای ما راهی گذارید
بنای زینب اللهی گذارید
اگر چه غصه دارد آه دارد
به پایش خستگیِ راه دارد
به گِردش آفتاب و ماه دارد
به والله که ای والله دارد
همین که با جلالت سر نداده
به دستِ هیچ کس معجر نداده
پس از آن که زمین را زیر و رو کرد
سپاه کوفه را بی آبرو کرد
به سمت کربلا خوشحال رو کرد
کمی از خاک را برداشت بو کرد
رسیدم کربلا ای داد ای داد
حسین سر جدا، ای داد ای داد
چهل روز است گریانم حسین جان
چو مویِ تو پریشانم حسین جان
چهل روز است می خوانم حسین جان
حسین جانم حسین جانم حسین جان
تویی ذکر لبم الحمدلله
حسینی مذهبم الحمدلله
همین جا شیرخواره گریه می کرد
ربابِ بی ستاره گریه می کرد
گهی بر گاهواره گریه می کرد
گهی بر مشکِ پاره گریه می کرد
خدایا از چه طفلم دیر کرده؟
مرا بیچاره کرده، پیر کرده
همین جا دورِ اکبر را گرفتند
زِ ما شبه پیمبر را گرفتند
ولی از من دو دلبر را گرفتند
هم اکبر هم برادر را گرفتند
به تو گفتم که ای افتاده از پا
ز جا بر خیز ور نه معجرم را
همین جا بود که سقایِ ما رفت
به سمتِ علقمه دریای ما رفت
پناهِ عصمتِ کبرای ما رفت
پی او گوشواره هایِ ما رفت
فقط از علقمه یک مشک برگشت
حسین بن علی با اشک برگشت
همین جا بود که دل ها گرفتُ
کسی رویِ تن تو جا گرفتُ
سرت را یک کمی بالا گرفتُ
و از پشتِ سرت سر را گرفتُ
همین که بر گلویت خنجر آمد
صدایِ ناله زهرا در آمد
همین جا بود الف را دال کردند
تنت را بارها پامال کردند
ته گودال را گودال کردند
تو را با سّم مرکب چال کردند
اگر خواندم قلیلت علت این بود
که یک تصویری از تو بر زمین بود
تو ماندی و کبوتر رفت کوفه
تو را کشتند و خواهر رفت کوفه
خودم در راه و معجر رفت کوفه
چه بهتر زودتر سر رفت کوفه
و گر نه دردها می کشت ما را
نگاه مردها می کشت ما را
بهاری داشتم اما خزان شد
قدی که داشتم بی تو کمان شد
عقیق تو به دستِ ساربان شد
طلایِ من نصیب کوفیان شد
خبر داری مرا بازار بردند
میان مجلس اغیار بردند
همین جا بود افتادند تن ها
همین جا بود غارت شد بدن ها
تمامی کفن ها، پیرهن ها
بدون تو کتک خوردند زن ها
همین جا بود گیسو می کشیدند
به هر سو دخترانت می دویدند
همین جا بود تازیانه باب گردید
رخ ما در کبودی قاب گردید
ز خجلت خواهر تو آب گردید
که معجر بعد تو نایاب گردید
سکینه معجر از من خواست اما
خودم هم بودم آن جا مثل آنها
ز جا برخیز غم خواری کن عباس
دوباره خیمه را یاری کن عباس
برای عزتم کاری کن عباس
علم بردار علم داری کن عباس
سکینه می کند زاری ابالفضل
چه قبر کوچکی داری ابالفضل
تا جان ز تن برادرت گشت جدا
انگار که جان ز پیکرت گشت جدا
شمشیر ز بودن خودش مانده خجل
چون با لبه اش گل سرت گشت جدا